Pamiętam, jak jeszcze nie tak dawno temu utożsamiałam radość z konkretną chwilą, którą nadejdzie. Z chwilą, w której otrzymam prezent, z chwilą, kiedy spotkam ukochaną osobę, z chwilą, kiedy kupię sobie coś ładnego, a w najgorszym momencie życia, z chwilą, kiedy stanę na wagę i zobaczę jeszcze mniej kilogramów. Nieustannie czekałam na to co ma się wydarzyć. Uwielbiałam poczucie kontroli. Chciałam, żeby wszystko było tak, jak zaplanowałam, bo pewnie, gdzieś podświadomie wierzyłam, że robienie wszystkiego zgodnie z planem doprowadzi mnie do przyszłości, jaką wykreowałam w swojej głowie. Liczyłam każde 10gr, każdą jedną kalorię. Przez tak wiele lat mojego życia towarzyszyło mi poczucie, że czegoś mi brakuję. Patrzyłam na moje siostry, przyjaciół i po prostu wiedziałam, że oni są lepsi ode mnie.
W wieku 16 lat lekarze wykryli pewne nieprawidłowości. Zaczęły się wizyty w szpitalach, badania, diagnozy, zabiegi. Podejrzewano, że mogę cierpieć na zespół Peutza-Jeghersa, co wiązałoby się z występowaniem nowotworów złośliwych, w różnych narządach. Te przypuszczenia się nie sprawdziły, jednak co chwilę pojawiały się nowe, a ja z Mamą skakałam między poradnią nieonkologiczną, a onkologiczną. Tak bardzo chciałam wiedzieć co mi jest, znaleźć rozwiązanie i nigdy więcej nie marnować dni w szpitalu, nie wybudzać się z narkozy, nie słuchać gdybań lekarzy. A to wszystko nie mało końca. Nie ważne jaką renomą cieszyli się lekarze ze Szczecina, Kołobrzegu czy Warszawy. Stanęło na tym, że jak codziennie wezmę tabletkę, to mi się zdrowie nie pogorszy. Padły zdania „Musisz je brać do końca życia”, „Niemożliwe, żebyś zaszła kiedyś w ciążę”.
Takie są fakty. Tak mówią lekarze. Tak wynika z badań. Ale doszłam do miejsca, w którym nie wyobrażam sobie, że miałabym się tym przejmować. Niemożliwe nie istnieje.
Moje życie nie ogranicza się do tego co widzę tu i teraz. Jest rzeczywistość, którą pragnę mieć zawsze przed oczami. Rzeczywistość Nieba. W niej wszysko jest możliwe. Ona zaskakuje swoją dobrocią. Codziennie przynosi pokój.
Nigdy więcej nie pozwolę, żeby moja radość miała swoje źródło w tym co dzieje się wokół. Bo w życiu tak często rzeczy nie idą po naszej myśli, tak często ludzie nas zawodzą, tak często popełniamy błędy. Szczęście zależy od naszej decyzji, od tego czy uwierzymy, że jest coś więcej poza tym co możemy zobaczyć i poczuć.
Kocham życie. Chcę czuć wdzięczność za to co mam, a jednocześnie oczekiwać tak wiele.Jeśli chcemy zwyciężyć, musimy świętować zwycięstwo, zanim jeszcze nadejdzie.Zadecydowałam, że codziennie świętuję.
„Czyż to nie wspaniałe? Jeśli Bóg jest po naszej stronie, kto może stanąć przeciwko nam? On, który nawet własnego syna nie oszczędził, ale Go za nas wszystkich wydał, jakżeby – wraz z Nim – nie miał nas obdarzyć wszelkim innym dobrem?” (Rzymian 8:31, 32)
